Gry i zabawy z psem – co powinieneś o nich wiedzieć?

Dlaczego pies potrzebuje gier i zabaw?

Każdy pies potrzebuje nie tylko codziennej porcji aktywności fizycznej, ale także stymulacji umysłowej, nowych bodźców oraz kontaktów z właścicielem. Wspólne gry i zabawy pozwalają na zaspokojenie tych psich potrzeb.
Zwierzak pozbawiony okazji do zabawy będzie znudzony i nieszczęśliwy. Istnieje większa możliwość, że szukając sobie rozrywek na własną łapę zniszczy w domu przedmioty, przekopie ogródek albo postanowi uciec z posesji w poszukiwaniu przygód i towarzystwa. Brak zajęcia i uwagi właściciela może także doprowadzić do tego, że psiak zacznie być osowiały, apatyczny lub nawet pojawi się u niego depresja. Ponadto, gry i zabawy zachęcają psa do ruchu – a u czworonoga nie podejmującego aktywności fizycznej dostatecznie często, wzrasta ryzyko wystąpienia problemów zdrowotnych oraz nadwagi (również stanowiącej czynnik ryzyka w przypadku wielu chorób). Zabawa pomaga psu rozładować napięcie i stres (co zmniejsza szansę na zachowania agresywne), dzięki niej pies zużywa nadmiar energii, wspólne bawienie się uczy obcowania z innymi, posłuszeństwa i samokontroli.
Regularna zabawa z pupilem ma także inne zalety. Podczas gier i zabaw możemy psa przy okazji tresować, uczyć pewnych pożądanych zachowań, pomagać mu w nabywaniu nowych umiejętności (dotyczy to zwłaszcza szczeniaka). Wspólne gry budują również więź pomiędzy psem a właścicielem.

Dostosuj rodzaj zabawy do potrzeb psa

Kluczowe jest wybranie gier i zabaw odpowiednich dla konkretnego czworonoga. Formę aktywności należy dostosować do rasy, wieku, rozmiaru i charakteru psa. O ile na przykład spory kundel może bawić się z właścicielem starą piłką siatkową, o tyle nie powinniśmy zachęcać do takiej gry niewielkiego yorka, któremu podczas zabawy łatwo może stać się krzywda. Szczeniaki poznają świat i mają mnóstwo energii, potrzebują więc znacznie więcej rozrywek niż psi seniorzy – również wymagający aktywności i stymulacji, ale w niewielkich dawkach i w mniej intensywnej postaci.  Niektóre rasy psów to urodzeni tropiciele i myśliwi, spragnieni okazji do biegania i poszukiwań, inne zaś ze względu na budowę potrzebują spokojniejszych rozrywek. Psa starszego nie powinniśmy zachęcać do szybkiego biegania, a na przykład ostrożnie bawić się z nim zabawką.
Nie bez znaczenia jest także charakter i upodobania konkretnego czworonoga. Niektóre psy na przykład szczerze uwielbiają aportować, inne zaś wolą biegać u boku właściciela lub bawić się w przeciąganie liny. Każdy pies męczy się także w innym tempie – należy więc podczas gier i zabaw obserwować pupila, aby zakończyć zabawę w momencie, gdy temu zaczną kończyć się siły.

Psie gry i zabawy  – przykłady

Aportowanie

Aportowanie to jedna z najpopularniejszych zabaw z psem. Zapewnia psu porcję aktywności, a jednocześnie stymuluje bardziej niż bieganie. Ucząc psa aportowania możemy również uczyć go posłuszeństwa.
Bawiąc się z psem w aportowanie, należy jednak pamiętać o kilku rzeczach:
•    nigdy nie należy rzucać psu patyka, który ma ostre końce lub może się połamać – ryzykujemy, że jeśli patyk upadnie na sztorc (na przykład na nierówności terenu) albo zostanie przegryziony przez psa, zwierzak się pokaleczy
•    nie wolno wyrywać psu rzucanej zabawki siłą – możemy mu zrobić krzywdę, nie skłoni go to też do większej współpracy. Zacznie postrzegać moment oddania przyniesionej rzeczy nie jako wstęp do dalszej zabawy, a formę karmy. Ucząc psa oddawania zabawki pamiętajmy, by zawsze go pochwalić za jej oddanie – nawet jeśli (ostrożnie!) zabierzemy ją sami
•    ciężar i rozmiar rzucanej zabawki musi być dostosowany do możliwości psa – nie powinniśmy rzucać dużemu zwierzakowi zabawki zbyt małej, a niewielkiemu – za ciężkiej.

Gra w piłkę

Niektóre psy uwielbiają szaleć z piłką. Czasem wystarczy im piłkę rzucić, aby same ją prowadzały, podbijały i podrzucały. Czasem trzeba tę regularnie kopać albo się z nimi bawić – na przykład „kiwając się”.
Jeśli decydujemy się na zabawę z piłką, powinniśmy pamiętać, że:
•    piłka nie może być zbyt twarda ani zbyt miękka – pies w szale zabawy, prowadzając piłkę, może na przykład o zbyt twardą zedrzeć sobie nos albo uszkodzić zęby, z kolei zbyt miękką łatwo przegryzie
•    trzeba uważać, by nie kopnąć psa, taka zabawa jest też niewskazana w przypadku niewielkich ras

Szukanie przedmiotów i przekąsek takich jak gryzaki naturalne

Taka zabawa nie tylko stanowi świetną rozrywkę, ale pozwala też czworonogowi trenować umiejętność tropienia. W przypadku poszukiwań przedmiotów, warto najpierw dać psu zabawę do powąchania, a potem ją schować – i zachęcić do poszukiwań komendą szukaj. Pies ma okazję się wykazać i poćwiczyć węch. Jeśli chodzi o gryzaki naturalne, psiak zachęcony do poszukiwań powinien znaleźć je sam, kierując się intensywnym zapachem – ich lepiej nie dawać psiakowi najpierw powąchać, a potem schować, gdyż może zinterpretować to jako odebranie smakołyku.
Nigdy nie chowajmy przedmiotów w miejscach, do których pies zwykle nie powinien zaglądać. Najlepiej też urządzać taką zabawę na wolnej przestrzeni.

Wspólne bieganie i gonitwy

Bieganie razem z właścicielem, ganianie się, zmienianie kierunków biegów – to również doskonała zabawa dla psa, który na pewno chętniej poszaleje z właścicielem niż samotnie. Ważną kwestią jest jednak pamiętanie, że chociaż każdy zdrowy pies w sile wieku powinien się wybiegać, nie należy z tym przesadzać. Podczas takiej zabawy nie wolno też pozwalać, aby pies zbyt się rozzuchwalił – na przykład zaczął ciągnąć właściciela za nogawki czy na niego skakać. Jasno stawiajmy granice.

Co zrobić, jeśli pies nie chce się bawić?

Przyczyny niechęci do zabawy mogą być różne. Czasem pies jest zwyczajnie zmęczony bądź nie ma nastroju – jeżeli więc nie chce się bawić jedynie czasami, należy pozwolić mu odpocząć. Trzeba też pamiętać, że wraz z wiekiem pies potrzebuje więcej snu. Zwierzak może też nie rozumieć, czego od niego oczekujemy – w sytuacji, gdy próbujemy jakiejś nowej gry.  Istnieje też szansa, że po prostu psu nie odpowiadają wybrane przez nas zabawki.
Możliwe jednak, że niechęć do zabawy wynika albo z problemów zdrowotnych, albo z tego, że zwierzak boi się właściciela. Najlepiej dokładnie więc przeanalizować jego zachowanie i zastanowić się, jakie mogą być przyczyny tego, że nasz pupil unika wspólnej aktywności.